Mediation tussen twee medewerkers

[fusion_text]

Mediation tussen twee medewerkers

Twee werknemers, monteurs binnen een organisatie, die al twaalf jaar met elkaar samenwerken. Deze samenwerking gaat de laatste acht jaar slecht, met voortdurend irritaties aan beide zijden, verbaal geweld, sarren, treiteren, schelden, vloeken en één maal zelfs fysiek geweld.

De werkzaamheden worden verricht in een kleine werkplaats (beiden geven aan dat je op ‘elkaar’s lip’ staat) of buiten het bedrijf. De zakelijke samenwerking geeft geen problemen, elk respecteert het vakmanschap van de ander. Het gaat slecht in de relatie zoals: de deur open of dicht, op welke zender moet de radio staan, het volume van de radio etc. Het is een klein bedrijf, het kantoor is gelegen boven de werkplaats zodat de andere collega ’s er ook last van hebben.

Recent heeft de één geweigerd samen in één autobusje naar een klant te gaan, na het fysieke geweld (een duw). De directeur heeft hierop gereageerd door aan te geven dat hij dan zal zoeken naar mogelijkheden om de medewerker te kunnen ontslaan.

Bij aanvang trof ik de één zittend aan in de wachtkamer en de ander stond mijlenverder in de gang. Gezamenlijk gingen we naar boven. Het gesprek verliep moeizaam. De collega die zou worden ontslagen wilde alle andere collega ‘s (4) bij de vertrouwelijkheid betrekken, waarop de ander de directeur noemde. Dit gaf al wrijving over en weer.

De verhalen bestonden uit een opsomming van irritaties met vooral het gedrag van de ander als voorbeeld. Ook bleek dat elk snel de weg naar de directeur vond als ze er niet uitkwamen. Die maakte het er niet beter op.

Na de exploratiefase, waarbij ze beiden alles op tafel hadden gelegd hebben we gespreksonderwerpen verzameld, die in een volgend gesprek verder konden worden uitgediept. Eén van deze onderwerpen was de slechte tot geen communicatie.

Bijzonder was dat tijdens het tweede gesprek het tot de heren begon door te dringen dat de houding van de directeur niet meehielp aan een oplossing, maar de zaken vaak op scherp zette. Ook het voortdurend steun zoeken bij andere collega ’s werd besproken. De vraag kwam op tafel: Wil je de relatie verbeteren en wat levert het mij op als de relatie verbetert? Hier gingen ze over nadenken.

Tijdens de derde bijeenkomst gaven beiden aan de relatie te willen verbeteren, omdat “het zo ook niet langer kon”. Tussen de bijeenkomsten door hadden zich geen nieuwe escalaties voorgedaan. De communicatie was enigszins op gang gekomen door elkaar goedemorgen te wensen en voor elkaar koffie mee te nemen.

Op mijn vraag of beiden een goede eigenschap van de ander konden noemen, kwamen er van beide zijden twee. Ook bleek dat de angel voor de oudste van de twee was dat het ‘arbeidsethos’ van de ander wel sterk verschilde van dat van hemzelf.

Aan het eind van deze bijeenkomst zijn afspraken gemaakt die kunnen voorkomen dat de situatie opnieuw uit de hand loopt. Vrienden zullen het nooit worden, maar respect voor de ander zullen ze in de toekomst vasthouden, gaven ze aan.[/fusion_text]